Tourcoing op een dinsdagavond heeft weinig fraais te bieden : miezerige regen , koude wind en uitgeleefde gebouwen...maar gelukkig is er ook Le Grand Mix !!
An Pierlé begon samen met haar groep White Velvet aan wat later een legendarische avond zou blijken te zijn. Niet echt door haar optreden dat wel als 'goed' kan bestempeld worden maar voor mij iets teveel variatie aan stijlen bevatte.
Ik geef toe dat ik madame Pierlé en haar bende al een tijdje uit het oor was verloren en nu wist ik weer waarom : de emotie van haar beginjaren (piano + stem) lijkt een beetje teloorgegaan in iets té luide gitaren en (onnodig?) geëxperimenteer. De afsluiter 'Mud stories' enkel gedragen door la Pierlé en haar piano bracht dan wel weer soelaas....eindconclusie : goed maar ik werd niet van mijn sokken geblazen !!
Dat voorrecht werd voorbehouden aan Agnes Obel , Deense pianiste 'in exile' in Berlijn en samen met haar muzikale partner Anne Müller op cello verantwoordelijk voor de nodige dosis kippenvel en rechtopstaande haren.
Vanaf de eerste noot werd je meegesleept in een bijna magische wereld waar dromen verplicht is en de wereld opeens geen problemen meer lijkt te hebben. Met een dreigende versie van John Cale's 'Close watch' ging (indien dat nog nodig was?) de hele zaal overstag en kon je je enkel nog overleveren aan de fijne muzikale gerechten die werden opgediend.
Bijna het volledige 'Philharmonics'-album werd gespeeld en iedereen zag dat het goed , wat zeg ik , fantastisch was...en bleef genieten van wat één van dé concerten van 2011 zal blijken te zijn !!
Bij het verlaten van de zaal leek de miezerige regen wel zilveren sterretjes uit te strooien , had de wind zich teruggetrokken in Roubaix en leken alle gebouwen opeens pareltjes van architectuur te zijn....overdonderend is het enige juiste woord !!
Balsem voor de ziel die nog lang zal blijven nazinderen...
(Foto's : Guy Maricaux)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten